Anky's column in de Telegraaf 'Wie bepaald wat dierwelzijn is?'
Gepubliceerd op 25 oktober 2017
Vandaag is Anky's nieuwe column geplaatst in de Telegraaf, dit maal over haar visie op paardenwelzijn en de manier hoe zij ermee omgaat.
Over het welzijn van dieren verschillen de meningen. Een belangrijke vraag is: wie bepaalt wat dierenwelzijn is? Zijn dat dierenartsen die jarenlang hebben gestudeerd? Boeren die van generatie op generatie over dieren leren? Moderne goede doelen die van het dierenwelzijn hun bestaan hebben gemaakt? Of zelfs de Partij voor de Dieren?
Dieren kunnen niet praten, dat maakt het extra lastig. Maar er is ook nog zoiets als gezond verstand. Dieren zijn ondergeschikt aan mensen, vanwege hun instinct. Ze kunnen niet nadenken of herinneringen ophalen.
Vanuit diverse organisaties klinkt de roep om dieren dieren te laten zijn. Om ons helemaal niet meer met ze te bemoeien. Paarden zouden bijvoorbeeld de hele dag in de wei moeten lopen. Maar is dat de ultieme manier van welzijn? Of lijkt dat maar zo, omdat mensen dat voor paarden invullen?
Nemen we een kijkje in de natuur, dan moeten we concluderen dat dieren onderling helemaal niet altijd zo vriendelijk of zachtaardig tegen elkaar zijn. Paarden die elkaar corrigeren, gaan er stevig in. Bijten, trappen; het gaat vaak met grof geweld.
Dit gedrag gebeurt niet zonder reden. Het is vaak om de rangorde te bepalen of te zorgen dat een paard zich onderwerpt aan de groep. Als mens met gezond verstand zet ik bijvoorbeeld ook nooit onze sportpaarden samen in de wei. Per topsportpaard komt er een Shetlander bij voor gezelschap. Dan voorkom je strijd.
Ik was laatst bij hondenfluisteraar Cesar Millan backstage en die liet zijn eigen ouwe trouwe lobbes werken met een onhandelbare jonge hond. Dat ging er pittig aan toe en het werd piepen. De eigenaren schrokken. Mooi om te zien hoe Millan het spel meespeelt en bijna verrast reageert. Hij wist allang dat die correctie er aan kwam. Die jonge hond wist voortaan wel dat hij minder dominant moet zijn en wat zijn plaats is.
Gehoorzaamheid is essentieel. Zelfs voor een hond of kat is het belangrijk dat zij weten wat er van hen verwacht wordt. Je wilt niet dat er gebeten of gekrabd wordt naar onbekenden.
Dit geldt natuurlijk in overtreffende trap met paarden. Ze zijn veel te groot en krachtig om ze lekker hun eigen gang te laten gaan en te hopen dat zij zich gedragen. Ze moeten weten waar ze aan toe zijn. Voor de veiligheid van mensen, maar ook voor hun eigen veiligheid. Zo heb ik ook altijd gewerkt. Duidelijk, consequent en met liefde. Soms net zoals in de grotemensenwereld.
Ik heb er hele fijne berijdbare paarden door gehad, die altijd gretig en met plezier hun werk deden. Prisco en Bonfire zijn beide ouder geworden dan dertig jaar. Salinero gaat ook die kant op, maar die rijd ik nog rustig een paar keer per week. Wat dat zegt? Nou, in ieder geval dat ze goed gemanaged zijn en in goede gezondheid het erg naar hun zin gehad hebben.
Bron: www.telesport.nl
Over het welzijn van dieren verschillen de meningen. Een belangrijke vraag is: wie bepaalt wat dierenwelzijn is? Zijn dat dierenartsen die jarenlang hebben gestudeerd? Boeren die van generatie op generatie over dieren leren? Moderne goede doelen die van het dierenwelzijn hun bestaan hebben gemaakt? Of zelfs de Partij voor de Dieren?
Dieren kunnen niet praten, dat maakt het extra lastig. Maar er is ook nog zoiets als gezond verstand. Dieren zijn ondergeschikt aan mensen, vanwege hun instinct. Ze kunnen niet nadenken of herinneringen ophalen.
Vanuit diverse organisaties klinkt de roep om dieren dieren te laten zijn. Om ons helemaal niet meer met ze te bemoeien. Paarden zouden bijvoorbeeld de hele dag in de wei moeten lopen. Maar is dat de ultieme manier van welzijn? Of lijkt dat maar zo, omdat mensen dat voor paarden invullen?
Nemen we een kijkje in de natuur, dan moeten we concluderen dat dieren onderling helemaal niet altijd zo vriendelijk of zachtaardig tegen elkaar zijn. Paarden die elkaar corrigeren, gaan er stevig in. Bijten, trappen; het gaat vaak met grof geweld.
Dit gedrag gebeurt niet zonder reden. Het is vaak om de rangorde te bepalen of te zorgen dat een paard zich onderwerpt aan de groep. Als mens met gezond verstand zet ik bijvoorbeeld ook nooit onze sportpaarden samen in de wei. Per topsportpaard komt er een Shetlander bij voor gezelschap. Dan voorkom je strijd.
Ik was laatst bij hondenfluisteraar Cesar Millan backstage en die liet zijn eigen ouwe trouwe lobbes werken met een onhandelbare jonge hond. Dat ging er pittig aan toe en het werd piepen. De eigenaren schrokken. Mooi om te zien hoe Millan het spel meespeelt en bijna verrast reageert. Hij wist allang dat die correctie er aan kwam. Die jonge hond wist voortaan wel dat hij minder dominant moet zijn en wat zijn plaats is.
Gehoorzaamheid is essentieel. Zelfs voor een hond of kat is het belangrijk dat zij weten wat er van hen verwacht wordt. Je wilt niet dat er gebeten of gekrabd wordt naar onbekenden.
Dit geldt natuurlijk in overtreffende trap met paarden. Ze zijn veel te groot en krachtig om ze lekker hun eigen gang te laten gaan en te hopen dat zij zich gedragen. Ze moeten weten waar ze aan toe zijn. Voor de veiligheid van mensen, maar ook voor hun eigen veiligheid. Zo heb ik ook altijd gewerkt. Duidelijk, consequent en met liefde. Soms net zoals in de grotemensenwereld.
Ik heb er hele fijne berijdbare paarden door gehad, die altijd gretig en met plezier hun werk deden. Prisco en Bonfire zijn beide ouder geworden dan dertig jaar. Salinero gaat ook die kant op, maar die rijd ik nog rustig een paar keer per week. Wat dat zegt? Nou, in ieder geval dat ze goed gemanaged zijn en in goede gezondheid het erg naar hun zin gehad hebben.
Bron: www.telesport.nl
