Anky's column in de Telegraaf 'Peter Vergouwen blijft van waarde'
Gepubliceerd op 7 februari 2018
Vandaag is Anky's nieuwe column in de Telegraaf geplaatst, ditmaal over de afscheidsreceptie van Peter Vergouwen en zijn waarde voor de topsport.
Sportarts Peter Vergouwen heeft een afscheidsreceptie gehad. Hij is zeventig. Maar nog scherp als een scheermes. „Je leest nooit op social media, hoeveel topsporters door hun arts in de race zijn gehouden”, sneerde hij. Helemaal stoppen, zit er volgens mij ook niet in. Peter is zo bevlogen en kundig, dat zet hij niet zomaar ineens opzij.
Het was afgeladen met oud-topsporters als Peter Blangé, Edith Bosch, Manon Flier en Richard Krajicek. Allemaal hebben wij in onze carrières op momenten volledig moeten steunen op Peter. De verhalen kwamen los. Hoe hij zich vastbeet in onze blessures, er alles over wilde weten en vervolgens een plan van aanpak uitstippelde waarop je blind kon vertrouwen.
Dat proces ging overigens niet altijd fijnzinnig – hij kon uit zijn vel springen als je niet deed wat hij zei – maar doeltreffend was het wel. Je moest gewoon alles geven. Geen gemauw en gemiep. Daar had-ie geen tijd voor. Hij was puur gericht op het oplossen van het lichamelijk ongemak.
Bij mijn eerste contact merkte ik gelijk wat ik aan hem had. Ik liep in de vorige eeuw al drie maanden met een gebroken schouder en de arts die mij behandelde, gaf oefeningen mee. Ik verging van de pijn, maar die man verweet me dat ik niet zo’n hoge pijngrens had. Na een second opinion bij Peter had hij binnen mum van tijd door dat mijn schouder gebroken was en werd het juiste revalidatieproces ingezet. Ik ben hem daar verschrikkelijk dankbaar voor geweest.
Topsporters lopen vooral met Peter weg omdat hij denkt als een topsporter. Hij snapt hoe het werkt. Hij helpt je niet alleen genezen van blessures, maar hij houdt er ook rekening mee dat er weer op een bepaald moment gepiekt moet worden. Dan kan een blessure soms lelijk in de weg zitten. Peter ziet het ook als uitdaging om er dan weer te staan en daar gaat hij vol voor.
Ik heb bijvoorbeeld een keer mijn bovenbeen gebroken. Dat was een moeilijke breuk waar een jaar herstel voor stond. Maar die tijd had ik niet, want de Olympische Spelen stonden dat jaar erna op de kaart. Binnen vierenhalve maand zat ik weer in het zadel. Ik won die titel nota bene. Mede met dank aan Peter.
Ik vond het opvallend dat er geen topsporters op de receptie waren, die nog actief zijn. Maar ik begreep al snel, dat onder anderen Sven, Ireen en Dafne ook geen afscheid hoeven nemen van Peter, want zij kunnen op de afdeling topsportgeneeskunde van het Gelderse Vallei Ziekenhuis blijven komen. Ze weten dat Peter mee blijft kijken met zijn collega’s.
Gelukkig maar, want zijn expertise houdt menig topsporter gaande. Wat dat betreft hoop ik dat we nog lang zijn meerwaarde op waarde schatten.
Bron: www.telesport.nl
Sportarts Peter Vergouwen heeft een afscheidsreceptie gehad. Hij is zeventig. Maar nog scherp als een scheermes. „Je leest nooit op social media, hoeveel topsporters door hun arts in de race zijn gehouden”, sneerde hij. Helemaal stoppen, zit er volgens mij ook niet in. Peter is zo bevlogen en kundig, dat zet hij niet zomaar ineens opzij.
Het was afgeladen met oud-topsporters als Peter Blangé, Edith Bosch, Manon Flier en Richard Krajicek. Allemaal hebben wij in onze carrières op momenten volledig moeten steunen op Peter. De verhalen kwamen los. Hoe hij zich vastbeet in onze blessures, er alles over wilde weten en vervolgens een plan van aanpak uitstippelde waarop je blind kon vertrouwen.
Dat proces ging overigens niet altijd fijnzinnig – hij kon uit zijn vel springen als je niet deed wat hij zei – maar doeltreffend was het wel. Je moest gewoon alles geven. Geen gemauw en gemiep. Daar had-ie geen tijd voor. Hij was puur gericht op het oplossen van het lichamelijk ongemak.
Bij mijn eerste contact merkte ik gelijk wat ik aan hem had. Ik liep in de vorige eeuw al drie maanden met een gebroken schouder en de arts die mij behandelde, gaf oefeningen mee. Ik verging van de pijn, maar die man verweet me dat ik niet zo’n hoge pijngrens had. Na een second opinion bij Peter had hij binnen mum van tijd door dat mijn schouder gebroken was en werd het juiste revalidatieproces ingezet. Ik ben hem daar verschrikkelijk dankbaar voor geweest.
Topsporters lopen vooral met Peter weg omdat hij denkt als een topsporter. Hij snapt hoe het werkt. Hij helpt je niet alleen genezen van blessures, maar hij houdt er ook rekening mee dat er weer op een bepaald moment gepiekt moet worden. Dan kan een blessure soms lelijk in de weg zitten. Peter ziet het ook als uitdaging om er dan weer te staan en daar gaat hij vol voor.
Ik heb bijvoorbeeld een keer mijn bovenbeen gebroken. Dat was een moeilijke breuk waar een jaar herstel voor stond. Maar die tijd had ik niet, want de Olympische Spelen stonden dat jaar erna op de kaart. Binnen vierenhalve maand zat ik weer in het zadel. Ik won die titel nota bene. Mede met dank aan Peter.
Ik vond het opvallend dat er geen topsporters op de receptie waren, die nog actief zijn. Maar ik begreep al snel, dat onder anderen Sven, Ireen en Dafne ook geen afscheid hoeven nemen van Peter, want zij kunnen op de afdeling topsportgeneeskunde van het Gelderse Vallei Ziekenhuis blijven komen. Ze weten dat Peter mee blijft kijken met zijn collega’s.
Gelukkig maar, want zijn expertise houdt menig topsporter gaande. Wat dat betreft hoop ik dat we nog lang zijn meerwaarde op waarde schatten.
Bron: www.telesport.nl
