Anky's column in de Telegraaf 'Het peloton raast door'
Gepubliceerd op 11 april 2018
Vandaag is Anky's nieuwe column 'Het peloton raast door' geplaatst in De Telegraaf, ditmaal over de denkwijze van een topsporter en de bijbehorende lichamelijke risico's.
Wielrenner Michael Goolaerts werd maar 23 jaar. Hij stierf aan een hartstilstand in Parijs-Roubaix. Het peloton raast vandaag met de ploeg van Goolaerts verder in de Brabantse Pijl. Dat zou hij zo gewild hebben, is wat ook zijn ouders zeiden.
Terwijl ik over zijn onfortuinlijke lot mijmer, lig ik op de tafel bij de masseur. Mijn rug en nek doen al jaren pijn door slijtage als gevolg van mijn topsportcarrière.
Ik ken overigens niemand die de topsport ongeschonden verlaat. Topsporters zijn in basis gezond, anders kan je geen topprestaties leveren, maar het einde komt vaak in zicht door de slijtage van het lijf. De meesten, ik ook, hebben daar na hun loopbaan altijd last van.
Een hartstilstand is echter het andere uiterste. Dit is hartverscheurend en onomkeerbaar. Maar had Goolaerts voor zichzelf anders gekund? Ik denk het eerlijk gezegd niet.
Topsporters kunnen alleen functioneren als zij werkelijk alles geven. Je gaat altijd naar of over je grenzen heen. Er is geen andere keuze. En zeker als je een jonge twintiger bent, zoek je die grenzen op.
Helemaal wielrenners. Dat is toch een apart slag topsporter. Hoe vaak gebeurt het niet dat zij tegen het asfalt klappen en met een sleutelbeenbreuk of gapende wonden gewoon een koers uitrijden? Om er vervolgens na de finish achter te komen dat het toch niet helemaal goed is.
In mijn eigen sport kunnen ze er ook wat van. Onlangs was ik nog getuige van een amazone, die een klap naar achteren kreeg van haar paard. Zij reed nog twee proeven. Bleek achteraf haar hand, essentieel om het paard te sturen, gebroken.
Een vriendin van mij, die haar hele leven paardrijdt, is enkele malen lelijk van haar paard gevallen met diverse breuken. Ik hield haar voor dat ze misschien wat voorzichtiger moest zijn, maar ze gaf een antwoord, dat ik eigenlijk helemaal begreep. ’Dan sterf ik maar in het harnas’.
De topsporter pur sang. Het gekke is ook, dat je er eigenlijk altijd vanuit gaat dat zoiets ’jou toch niet gebeurt’. Je gaat gewoon voor het risico.
Nouri ligt bij iedereen nog vers in gedachten. Hij leeft nog, maar toch voelen we verlies. En nu de jonge Belg Goolaerts. Het enige dat overblijft is een oproep aan de begeleiders: alsjeblieft, check talenten en ook routiniers minimaal een keer per jaar via een grondige check-up. Hou ze goed in de gaten, die topsporters!
Want van ze vragen of ze het iets minder kunnen doen, is een utopie. Je bent topsporter om tot de max te gaan. Dat wil het publiek, dat willen de sponsors, maar bovenal zijzelf.
Daarom is het ook logisch dat het peloton vanaf vandaag weer doorraast.
Bron: www.telesport.nl
Wielrenner Michael Goolaerts werd maar 23 jaar. Hij stierf aan een hartstilstand in Parijs-Roubaix. Het peloton raast vandaag met de ploeg van Goolaerts verder in de Brabantse Pijl. Dat zou hij zo gewild hebben, is wat ook zijn ouders zeiden.
Terwijl ik over zijn onfortuinlijke lot mijmer, lig ik op de tafel bij de masseur. Mijn rug en nek doen al jaren pijn door slijtage als gevolg van mijn topsportcarrière.
Ik ken overigens niemand die de topsport ongeschonden verlaat. Topsporters zijn in basis gezond, anders kan je geen topprestaties leveren, maar het einde komt vaak in zicht door de slijtage van het lijf. De meesten, ik ook, hebben daar na hun loopbaan altijd last van.
Een hartstilstand is echter het andere uiterste. Dit is hartverscheurend en onomkeerbaar. Maar had Goolaerts voor zichzelf anders gekund? Ik denk het eerlijk gezegd niet.
Topsporters kunnen alleen functioneren als zij werkelijk alles geven. Je gaat altijd naar of over je grenzen heen. Er is geen andere keuze. En zeker als je een jonge twintiger bent, zoek je die grenzen op.
Helemaal wielrenners. Dat is toch een apart slag topsporter. Hoe vaak gebeurt het niet dat zij tegen het asfalt klappen en met een sleutelbeenbreuk of gapende wonden gewoon een koers uitrijden? Om er vervolgens na de finish achter te komen dat het toch niet helemaal goed is.
In mijn eigen sport kunnen ze er ook wat van. Onlangs was ik nog getuige van een amazone, die een klap naar achteren kreeg van haar paard. Zij reed nog twee proeven. Bleek achteraf haar hand, essentieel om het paard te sturen, gebroken.
Een vriendin van mij, die haar hele leven paardrijdt, is enkele malen lelijk van haar paard gevallen met diverse breuken. Ik hield haar voor dat ze misschien wat voorzichtiger moest zijn, maar ze gaf een antwoord, dat ik eigenlijk helemaal begreep. ’Dan sterf ik maar in het harnas’.
De topsporter pur sang. Het gekke is ook, dat je er eigenlijk altijd vanuit gaat dat zoiets ’jou toch niet gebeurt’. Je gaat gewoon voor het risico.
Nouri ligt bij iedereen nog vers in gedachten. Hij leeft nog, maar toch voelen we verlies. En nu de jonge Belg Goolaerts. Het enige dat overblijft is een oproep aan de begeleiders: alsjeblieft, check talenten en ook routiniers minimaal een keer per jaar via een grondige check-up. Hou ze goed in de gaten, die topsporters!
Want van ze vragen of ze het iets minder kunnen doen, is een utopie. Je bent topsporter om tot de max te gaan. Dat wil het publiek, dat willen de sponsors, maar bovenal zijzelf.
Daarom is het ook logisch dat het peloton vanaf vandaag weer doorraast.
Bron: www.telesport.nl
